Επικαιρότητα

Πρωτοχρονιά με κενές καρέκλες

Καθώς τα Χριστούγεννα φέρνουν οικογένειες γύρω από το τραπέζι, κάποιες καρέκλες μένουν για πάντα άδειες. Μητέρες και πατεράδες θρηνούν παιδιά που δεν θα ξαναδούν, θύματα μιας παράλογης βίας που ντύνεται με τα χρώματα των ομάδων. Η οπαδική μανία στην Ελλάδα έχει γράψει τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας, αφήνοντας πίσω της ορφανά όνειρα και οικογενειακά συντρίμμια.

Τον Μάρτιο του 2007, ο 22χρονος Μιχάλης Φιλόπουλος, οπαδός του Παναθηναϊκού, δολοφονήθηκε στην Παιανία σε ένα προκαθορισμένο ραντεβού συμπλοκής με οπαδούς του Ολυμπιακού. Η αφορμή; Ένας αγώνας γυναικείου βόλεϊ. Η πραγματικότητα; Πάνω από 400 άτομα γνώριζαν εκ των προτέρων για το «ραντεβού του θανάτου». Μολότοφ, μαχαίρια, σιδερογροθιές μετέτρεψαν μια έρημη λεωφόρο σε πεδίο μάχης. Ο Φιλόπουλος δέχθηκε χτυπήματα με σίδερο στο κεφάλι και μαχαιριές στους μηρούς. Μετά από 18 χρόνια, το τραύμα της οικογένειας παραμένει ανοιχτό.

Την 1η του Φλεβάρη θα κλείσουν 4 χρόνια από την στυγνή δολοφονία του 19χρονου οπαδού του Άρη, Άλκη Καμπανού, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από οπαδούς του ΠΑΟΚ, που σχεδίασαν και εφάρμοσαν καταδρομική επίθεση στην οδό Γαζή και σε γύρω περιοχές. Οι χούλιγκαν επιτέθηκαν στον Άλκη και την παρέα του, με τον 19χρονο να τραυματίζεται θανάσιμα από χτυπήματα με δρεπάνι κι άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Τον Ιούλιο του 2023 το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Θεσσαλονίκης επέβαλε ισόβια σε 7 από τους 12 κατηγορούμενους για ανθρωποκτονία με δόλο, ενώ στους υπόλοιπους 5 επιβλήθηκαν πολυετείς καθείρξεις για συνέργεια. Ούτε και οι ίδιοι κατάλαβαν, δηλαδή, ποιος ακριβώς τον σκότωσε. Αλλά τι σημασία έχει πια; Ο Άλκης στο χώμα, κι αυτοί στη φυλακή.

Το 2023 έφερε νέες τραγωδίες. Συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 2023, ο 29χρονος Μιχάλης Κατσούρης, οπαδός της ΑΕΚ, δολοφονήθηκε με πολλαπλές μαχαιριές από χούλιγκαν της Ντιναμό Ζάγκρεμπ (;) στη Νέα Φιλαδέλφεια. Παρά την απαγόρευση μετακίνησης οπαδών, περίπου 200 Κροάτες χούλιγκαν κατάφεραν να περάσουν ανενόχλητοι τα σύνορα και να φτάσουν στην Αθήνα. Μέχρι σήμερα, δεν έχει βρεθεί ο ένοχος. Η υπόθεση παραμένει άλυτη, αφήνοντας την οικογένεια χωρίς δικαίωση.

Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ο αστυνομικός Γιώργος Λυγγερίδης, 31 ετών, τραυματίστηκε θανάσιμα από ναυτική φωτοβολίδα που εκτόξευσαν οπαδοί του Ολυμπιακού έξω από το γήπεδο στου Ρέντη. Πέθανε 20 μέρες αργότερα, αφήνοντας πίσω του μια σύζυγο και δύο μικρά παιδιά. Παραπέμφθηκαν σε δίκη 132 οργανωμένοι οπαδοί και πέντε μέλη της διοίκησης της ΠΑΕ Ολυμπιακού για υποστήριξη εγκληματικής οργάνωσης. Μέχρι και ο δήμαρχος.

Ακόμα και λίγο πριν κλείσει το 2025, τον περασμένο Νοέμβριο, στη Χαλκίδα, ένας 20χρονος οπαδός της ΑΕΚ σκοτώθηκε σε οπαδικό επεισόδιο με οπαδούς του Ολυμπιακού. Ένας από τους συλληφθέντες είχε συμμετάσχει και στην επίθεση όπου δολοφονήθηκε ο αστυνομικός Λυγγερίδης. Οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια μαχαίρια, το ίδιο μίσος που επιστρέφει ξανά και ξανά.

Πίσω από αυτή την αιματοχυσία κρύβεται ένα σκοτεινό παιχνίδι πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Οι ιδιοκτήτες των ομάδων κατέχουν μεγάλα ΜΜΕ και τηλεοπτικούς σταθμούς: Ο Μαρινάκης έχει το MEGA και τον Ολυμπιακό, ο Αλαφούζος τον ΣΚΑΙ και τον Παναθηναϊκό, ο Σαββίδης το OPEN και τον ΠΑΟΚ. Μόνο ο τέταρτος, ο Ηλιόπουλος, έμεινε από τους Big-4 χωρίς μέσο. Ίδωμεν.

Αυτό το τρίπτυχο ποδόσφαιρο-ΜΜΕ-πολιτική επιρροή δημιουργεί ένα δίκτυο εξουσίας που χρησιμοποιεί τους οπαδούς ως πιόνια σε πολύ μεγαλύτερες σκακιέρες.

Οι οπαδοί γίνονται θύματα αυτού του συστήματος. Καλλιεργείται σκόπιμα ο φανατισμός μέσα από την τηλεοπτική κάλυψη, τα αθλητικά δελτία που υποδαυλίζουν αντιπαλότητες, την εργαλειοποίηση του «εμείς εναντίον τους» μέσα από τις ιστοσελίδες και τα ΜΜΕ που ελέγχουν. Οι ίδιοι που κερδοσκοπούν από τα τηλεοπτικά δικαιώματα και τα διαφημιστικά έσοδα, που διαπραγματεύονται με κυβερνήσεις για ευνοϊκές ρυθμίσεις, αβάντες και φορολογικά πλεονεκτήματα, χρησιμοποιούν το πάθος και τις ανάγκες των απλών ανθρώπων για να εξυπηρετήσουν δικά τους συμφέροντα.

Οι νέοι άνθρωποι που ακολουθούν σε καταδρομικές επιθέσεις εντός και εκτός των γηπέδων, δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι απλά εργαλεία. Πιστεύουν ότι υπερασπίζονται την ομάδα τους, ενώ στην πραγματικότητα υπηρετούν συμφέροντα που τους υπερβαίνουν. Οργανώνονται σε «ραντεβού», σχεδιάζουν επιθέσεις, κουβαλούν μαχαίρια και μολότοφ, νομίζοντας ότι υπερασπίζονται κάτι ιερό. Στην πραγματικότητα τροφοδοτούν έναν φαύλο κύκλο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα λίγων και κοστίζει τη ζωή πολλών.

Καταστάσεις που δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο σε τραγωδίες: Αίμα, δικαστικές αίθουσες, φυλακές και κηδείες. Ο αθλητισμός έχει γίνει πρόσχημα για οργανωμένο έγκλημα και εργαλείο πολιτικοοικονομικής χειραγώγησης. Οι χούλιγκαν δεν είναι οπαδοί, είναι εγκληματίες που χρησιμοποιούν τα χρώματα της ομάδας σαν άλλοθι για βία και ταυτόχρονα θύματα ενός συστήματος που τους εκμεταλλεύεται. Όσοι έχουν τα φόντα, ανεβαίνουν και σε διοικητικό επίπεδο, γίνονται υψηλά αμειβόμενοι υπάλληλοι, με μοναδικό σκοπό να κατευθύνουν τους συνοδοιπόρους οπαδούς, ικανοποιώντας τους μάλιστα και τα όποια… γούστα ή, ανάγκες μπορεί να έχουν.

Η κυβέρνηση έχει λάβει μέτρα: Κάμερες υψηλής ευκρίνειας, ηλεκτρονικές κάρτες εισόδου, αυστηρότερες ποινές. Αλλά οι χούλιγκαν πάντα βρίσκουν τρόπους. Συναντιούνται έξω από τα γήπεδα, οργανώνουν «ραντεβού» μακριά από αστυνομικό έλεγχο, χρησιμοποιούν κρυπτογραφημένες εφαρμογές για να συντονίζονται. Και οι μεγάλοι παίκτες συνεχίζουν ανενόχλητοι το παιχνίδι τους…

Η λύση δεν είναι μόνο η αστυνομία και τα μέτρα. Χρειάζεται να κοπούν μαχαίρι οι δεσμοί μεταξύ διοικήσεων ομάδων, μέσων ενημέρωσης και οργανωμένων οπαδών. Να διωχθούν ποινικά όσοι έστω εμμέσως την χρηματοδοτούν, υποθάλπουν ή, ανέχονται τη βία. Να υπάρξει διαχωρισμός ιδιοκτησίας μεταξύ ποδοσφαιρικών σωματείων και μέσων ενημέρωσης, ώστε να σταματήσει η εργαλειοποίηση του αθλητισμού για πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.

Και πάνω απ’ όλα, να ακουστεί η αλήθεια: Ότι οι απλοί οπαδοί που εμπλέκονται σε αυτές τις καταδρομικές επιχειρήσεις και γενικά σε επεισόδια μικρά και μεγάλα δεν είναι ήρωες της ομάδας τους, αλλά θύματα χειραγώγησης και εκμετάλλευσης. Υπάρχουν πολλά σοβαρότερα προβλήματα από τον αθλητισμό, που τον βλέπουμε για να μας διασκεδάζει, να μας βγάζει από τα προβλήματα τις καθημερινότητας, όχι για να σφαζόμαστε. Αρκετοί το ξέρουν βέβαια ότι είναι θύματα, αλλά εφόσον καλύπτονται κάποιες από τις ανάγκες τους, ακολουθούν. Παίζουν το παιχνίδι τους, αναγκαστικά.

Αυτή την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, καθώς ανταλλάσσουμε ευχές, ας θυμηθούμε τις άδειες καρέκλες. Τον Μιχάλη Φιλόπουλο που δεν έκλεισε ποτέ τα 23. Τον Γιώργο Λυγγερίδη που δεν θα δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν. Τον Μιχάλη Κατσούρη που δεν πήρε ακόμα δικαίωση. Τον Άλκη Καμπανό και τους γονείς του, οι οποίοι συγκλόνισαν το πανελλήνιο με την όλη στάση τους πάνω στην καταστροφή τους και θα περάσουν την αλλαγή του χρόνου και πάλι χωρίς το αδικοχαμένο παλικάρι τους. Και όλα τα άλλα θύματα μιας βίας των συμφερόντων.

Ποιοι κερδίζουν από τον τυφλό οπαδισμό;;; Αυτοί που απειλούν, εκβιάζουν, άπαξ και δεν πάρουν αυτό που ζητάνε. Ο ελληνικός αθλητισμός δεν θα ανθίσει ποτέ αν συνεχίσει να πατάει σε πτώματα νέων ανθρώπων που έγιναν θύματα ενός συστήματος που τους χειραγωγεί.

Η αλλαγή πρέπει να έρθει τώρα, πριν χτυπήσει άλλο ένα… καμπανάκι για άλλον έναν νεκρό που πίστευε ότι υπηρετούσε κάτι μεγάλο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλά ένα πιόνι σε ένα σκοτεινό παιχνίδι εξουσίας.

Καλή χρονιά με υγεία και αγάπη.